KERAJAAN REPUBLIK CHINA

Kekuasaan dalam kerajaan People's Republic of China dibahagikan di antara tiga badan: Parti Komunis China, negara, dan Tentera Pembebasan Rakyat (PLA). Rencana ini berkaitan dengan struktur formal negara, dengan jabatan dan tanggung jawab mereka. Kebanyakan, tetapi tidak semua, kedudukan kuasa yang signifikan dalam struktur negara dan pada tentera ditempati oleh ahli-ahli Parti Komunis China yang dikendalikan oleh Jawatankuasa Tetap Politbiro Parti Komunis China, kumpulan 4 sampai 9 orang , biasanya semua lelaki yang lebih tua, yang membuat semua keputusan penting kebangsaan. Sebagai peranan Tentera Darat adalah untuk menegakkan keputusan ini dalam masa krisis, sokongan daripada PLA penting.
 
Organ utama kuasa negara adalah Kongres Rakyat Kebangsaan (NPC), Presiden, dan Dewan Negara. Ahli Dewan Negara meliputi Premier, jumlah pembolehubah timbalan perdana menteri (sekarang empat), lima negara penasihat (protokol yang sama sebagai timbalan perdana menteri tetapi dengan portofolio sempit), dan 29 menteri dan ketua Dewan Negara yuran. Selama tahun 1980-an ada upaya yang dilakukan untuk memisahkan fungsi parti dan negara, dengan parti memutuskan dasar umum dan negara melaksanakannya. Usaha ditinggalkan pada 1990-an dengan keputusan bahawa kepimpinan politik dalam negara juga para pemimpin parti, sehingga mencipta satu fokus terpusat kuasa.
 

Pada saat yang sama telah berlaku kerana telah berpindah parti dan pejabat negara dipisahkan pada peringkat yang lain daripada kerajaan pusat. Hal ini pernah terdengar untuk sub-kebangsaan juga eksekutif untuk setiausaha parti. Hal ini sering menyebabkan konflik antara pimpinan eksekutif dan setiausaha parti, dan konflik ini secara meluas dilihat sebagai disengajakan untuk mengelakkan baik daripada menjadi terlalu kuat. Beberapa kes khusus ialah Kawasan Pentadbiran Khas Hong Kong dan Macau di tanah besar China di mana undang-undang kebangsaan tidak berlaku sama sekali dan daerah autonomi di mana, menurut amalan Soviet, ketua eksekutif biasanya ahli kumpulan etnik tempatan sementara pihak awam setiausaha adalah non-lokal dan biasanya Han China.
 
Di bawah Perlembagaan People's Republic of China, NPC adalah organ tertinggi pemerintahan negara di China. Bertemu setiap tahun selama sekitar dua minggu untuk meninjau dan bersetuju arah dasar baru yang penting, undang-undang, kewangan, dan perubahan personel besar. Sebahagian besar perundang-undangan nasional di PRC yang ditubuhkan oleh Jawatankuasa Tetap Kongres Rakyat Kebangsaan. Kebanyakan inisiatif yang disajikan kepada NPCSC untuk dipertimbangkan oleh Dewan Negara selepas dahulu disahkan oleh Parti Komunis Standing Committee Politbiro. Meskipun umumnya NPC Dewan Negara meluluskan dasar dan cadangan personel, NPC dan jawatankuasa telah semakin menegaskan peranannya sebagai badan perundangan kebangsaan dan telah mampu memaksa semakan dalam beberapa undang-undang. Sebagai contoh, Dewan Negara dan Parti belum mampu untuk mengamankan bahagian daripada cukai bahan bakar untuk membiayai pembinaan jalan raya.

Wilayah Autonomi Hui Ningxia China Berusaha Melindungi Warisan Budaya Bukan Benda

Wilayah Autonomi Hui Ningxia merupakan salah satu daripada 5 wilayah autonomi di China. Walaupun taraf pertumbuhan ekonomi di wilayah tersebut masih kurang maju berbanding dengan kawasan-kawasan di bahagian timur China, tetapi kebudayaan di wilayah itu agak unik dalam sejarah dan cemerlang. Ningxia merupakan kawasan kediaman secara berkelompok bagi umat Islam etnik Hui di China. Kebudayaan Xixia, tamadun Sungai Kuning dan kebudayaan Islam etnik Hui di wilayah itu ada cemerlang. Warisan budaya bukan benda Ningxia amat pelbagai. Menurut statistik, terdapat kira-kira 100 jenis warisan budaya bukan benda di 20 buah bandar dan kaunti di wilayah tersebut termasuk nyanyian Huaer, sulaman dan wayang kulit. Sebanyak 31 kesenian tersebut telah disenaraikan sebagai warisan budaya bukan benda Ningxia.

Pengarah Pusat Perlindungan Warisan Kebudayaan Bukan Benda Ningxia, Le Zongwei mengenakan piawaian terhadap kesenian-kesenian tersebut untuk disenaraikan sebagai warisan budaya bukan benda. Beliau berkata, "Kesenian itu perlu diwarisi secara turun-temurun dan dapat mempengaruhi kehidupan rakyat. Penduduk etnik Hui merupakan penduduk majoriti di Ningxia, maka kesenian tersebut perlu berkaitan rapat dengan kehidupan penduduk etnik Hui."

Menurut beliau, warisan budaya bukan benda di Ningxia terdapat kira-kira 100 jenis dalam 7 kategori. Kira-kira 150 ribu orang seniman berusaha mengembangkan kesenian-kesenian tersebut. Terdapat 31 jenis kesenian disenaraikan sebagai warisan budaya bukan benda kumpulan pertama termasuk lukisan, kesenian guntingan kertas dan ukiran bata.

Kerajaan berusaha mewujudkan mekanisme yang berkesan untuk melindungi warisan budaya bukan benda. Pusat Perlindungan dan Pengkajian Warisan Budaya Bukan Benda Ningxia telah menjadikan lebih 10 buah tempat sebagai pusat perlindungan warisan budaya bukan benda yang penting termasuk Taman Kebudayaan Hui China, Kedai Kesenian Tanah dan Tembikar Yang Dawu serta keluarga Ma Haojiaqiao Lingwu.

Ramai remaja tidak mengetahui kesenian yang istimewa di Ningxia seperti nyanyian Huaer, alat muzik tiupan yang diletakkan dalam mulut, sulaman, lukisan guntingan kertas dan wayang kulit. Kalau kesenian-kesenian tersebut tidak dilindungi dan diwarisi dengan segera, ia mungkin akan pupus dalam beberapa puluh tahun akan datang.

Kesenian nyanyian Huaer agak popular di kawasan Liu Panshan Ningxia. Kesenian itu menggabungkan muzik kalangan rakyat tempatan dengan muzik tradisi Islam. Pemuda etnik Hui agak berminat terhadap kesenian itu. Pada masa dahulu, pemuda etnik Hui tidak akan menyanyi Huaer di depan warga emas dan kanak-kanak kerana dianggap tidak sopan. Kini, fikiran penduduk etnik Hui lebih terbuka. Jumlah penggemar kesenian Huaer semakin bertambah. Badan kebudayaan Ningxia berusaha mewarisi dan melindungi kesenian Huaer. Mereka menjemput ahli seni warga emas yang tersohor untuk membuat persembahan dan dirakamkan. Selain itu, 8 buah kampung dijadikan sebagai pusat warisan kesenian Huaer. Sekolah-sekolah di Ningxia telah memasukkan kesenian itu dalam kurikulum, malahan Taman Kebudayan Hui China telah menyediakan pameran dan pusat latihan kesenian Huaer.

Penduduk etnik Hui Ningxia gemar untuk bermain sejenis alat muzik tiupan. Alat muzik yang berbagai-bagai jenisnya itu disebut sebagai "Wawu" dalam kalangan rakyat wilayah tersebut. Wawu berkaitan rapat dengan kehidupan dan pekerjaan penduduk etnik Hui Ningxia. Tetapi pada masa sekarang, jarang terdapat seniman yang mahir bermain alat muzik tersebut. Badan kebudayaan Ningxia telah menjalankan kajian terhadap kesenian tersebut dan menjemput beberapa seniman yang tersohor untuk dirakamkan. Selain itu, beberapa kampung telah dijadikan sebagai pusat warisan kesenian tersebut.

Seni ukir batu Helan Ningxia telah diwarisi lebih seribu tahun. Jumlah pakar yang mahir seni ukir itu amat berkurang pada masa sekarang. Oleh itu, banyak kilang menggunakan mesin untuk mengukir batu. Badan-badan kesenian di Ningxia juga berusaha melindungi seni tersebut.

Pegawai daripada pusat kebudayaan kaunti Longde, Wang Lianxi menyatakan bahawa kaunti itu telah menubuhkan beberapa pusat kesenian menurut keunggulan kesenian di tempat masing-masing seperti kampung sulaman dan kampung lukisan guntingan kertas. Menurut beliau, ramai seniman kalangan rakyat di kawasan-kawasan tersebut berusaha menghasilkan barang-barang yang cantik dan mempunyai nilai kesenian yang tinggi. Barang-barang tersebut mendapat sambutan yang baik di pasaran. Keadaan ini menggalakkan lebih ramai pemuda rajin yang mempelajari kesenian kraftangan tersebut.

Pakaian tradisional etnik Hui Ningxia menggabungkan ciri-ciri pakaian nenek moyangnya dengan pengaruh tamadun Islam. Kebanyakan pakaian tradisional etnik Hui Ningxia berwarna putih, hitam dan hijau dan dihias dengan gambar bunga dan tumbuh-tumbuhan serta tulisan Arab. Kerajaan Ningxia telah menubuhkan pameran pakaian tradisional etnik Hui dan sulaman di Wuzhong dan 4 buah kampung seni sulaman di kawasan Xiji dan Longde untuk melindungi kesenian tersebut.

"Tongkat Keluarga He" yang sudah diwarisi lebih 180 tahun merupakan sejenis cara Wusyu yang terkenal di Ningxia. Cara Wusyu itu disenaraikan sebagai warisan budaya bukan benda Ningxia kumpulan pertama. Selain untuk melawan musuh, cara Wusyu itu juga amat baik untuk penjagaan kesihatan. Pewaris "Tongkat Keluarga He" generasi kelima, He Jiangong bercita-cita untuk mengembangkan cara Wusyu tersebut.

Kerajaan Wilayah Autonomi Hui Ningxia telah menggubal peraturan tempatan untuk melindungi warisan budaya bukan benda pada tahun 1990-an. Kumpulan kepimpinan dan pusat perlindungan warisan budaya bukan benda Ningxia telah ditubuhkan pada bulan Ogos 2005. Selain itu, kerajaan wilayah itu telah mengumumkan "rancangan pelaksanaan projek perlindungan warisan budaya bukan benda Ningxia" pada 15 September 2005. "Peraturan Perlindungan Warisan Budaya Bukan Benda Ningxia diluluskan oleh Jawatankuasa tetap Kongres Rakyat Ningxia, China pada 21 Julai 2006 dan dikuatkuasakan pada 1 September tahun itu. Peraturan-peraturan tersebut telah meningkatkan tahap perlindungan warisan budaya bukan benda di sisi undang-undang.




http://malay.cri.cn/681/2008/11/21/81s91664.htm

SEJARAH CHINA

Sejarah China tercatat dalam rekod-rekod sejarah tradisional yang wujud sejak dari zaman Tiga Tokoh Mulia dan Lima Maharaja pada sekitar 5,000 tahun dahulu, dan disokong oleh rekod-rekod arkeologi yang wujud sejak abad ke-16 SM. China merupakan salah satu tamadun berterusan yang tertua di dunia. Kulit kura-kura dengan tanda-tanda yang membangkitkan kenangan tulisan Cina kuno daripada Dinasti Shang wujud pada sekitar 1500 SM, mengikut pentarikhan karbon. Peradaban Cina berasal daripada negara-negara kota di lembah Sungai Kuning. Tahun 221 SM biasanya diterima sebagai tahun ketika China disatukan di bawah sebuah kemaharajaan besar atau empayar. Dinasti-dinasti berturut-turut dalam sejarah China telah mengembangkan berbagai-bagai sistem birokrasi untuk membolehkan maharaja China menguasai wilayah yang besar.

Asas-asas tamadun Cina terdiri daripada pengenaan sistem tulisan yang sama oleh maharaja Dinasti Qin pada abad ke-3 SM serta perkembangan ideologi negara berdasarkan Konfusianisme pada abad ke-2 SM. China mengalami zaman-zaman yang berselang-seli antara perpaduan dan perpecahan, dengan kekadangnya penaklukan oleh orang-orang asing. Sebilangan penakluk diasimilasi ke dalam kaum Cina. Pengaruh-pengaruh kebudayaan dan politik dari banyak bahagian di Asia membawa gelombang-gelombang penghijrahan, peluasan, dan asimilasi yang berturut-turut untuk mencipta sebuah kebudayaan Cina.

Taraf Kehidupan Penduduk Etnik Kazak Meningkat Secara Besar-Besaran

Enik Kazak merupakan salah satu etnik nomad yang beragama Islam di China. Etnik itu berkaitan erat dengan kuda. Mereka menunggang kuda, makan daging kuda dan minum susu kuda. Pada tahun-tahun kebelakangan ini, penduduk etnik Kazak di kaunti Guliu, Zhou Autonomi Kazak kawasan Yili Wilayah Autonomi Uygur Xinjiang China berusaha mengembangkan sektor pelancongan yang mengutamakan kuda, taraf kehidupan mereka semakin meningkat.

Wartawan kami telah mengziarahi sebuah rumah penduduk etnik Kazak di kawasan tersebut. Ualbay, seorang kawan tuan rumah tersebut merupakan seorang warga emas etnik Kazak. Beliau telah menyanyi lagu Aken (Aken merupakan sejenis kesenian kalangan rakyat yang paling unik bagi etnik Kazak) untuk mengucapkan selamat datang kepada wartawan kami.

Yurt merupakan sejenis rumah yang unik bagi penduduk etnik Kazak. Bentuknya seperti kemah dan ditempatkan di kawasan pergunungan. Tuan yurt itu, Encik Sahat menyatakan bahawa yurt itu disediakan untuk pelancong. Kalau tiada pelancong, keluarganya juga tinggal di sini. Ditinjau dari perhiasan dalam yurt itu, taraf kehidupan tuan rumah amat lumayan. Encik Sahat menyatakan bahawa beliau telah menceburkan diri dalam sektor pelancongan selama 5 tahun. Beliau berkata: "Saya mula bekerja dalam sektor pelancongan pada tahun 2001. Sebelum Republik Rakyat China ditubuhkan pada tahun 1949, hampir semua penduduk etnik Kazak tinggal dalam yurt. Setelah Republik Rakyat China ditubuhkan, kami telah membina rumah yang tetap di kaki gunung. Kini, kami bekerja dalam bidang pertanian di rumah sekarang. Sempena musim pelancongan, kami tinggal di yurt di lereng gunung. 

Kawasan pergunungan Kuerdening di bahagian timur kaunti Guliu mempunyai padang rumput dan sumber pelancongan yang baik. Kerajaan tempatan telah menetapkan penternakan dan penggembalaan serta sektor pelancongan sebagai usaha dalam pertumbuhan ekonomi di kawasan tersebut. Pegawai kerajaan kawasan itu, Encik Nasihat berkata: "Kami berusaha mengembangkan ekonomi di kawasan kami melalui industri penternakan dan penggembalaan serta sektor pelancongan agar meningkatkan taraf kehidupan penduduk pelbagai etnik. Kami amat mementingkan kualiti ternakan. Selain itu, kami berusaha untuk membantu penduduk di kawasan ini bekerja dalam sektor pelancongan."

Sahat merupakan penggembala yang paling awal bekerja dalam sektor pelancongan di kawasan tersebut. Kejayaan beliau dalam sektor tersebut telah menggalakkan lebih ramai kaum tani dan penggembala di kawasan itu telah menceburkan diri dalam sektor tersebut. Terdapat beberapa orang saudara mara Encik Sahat telah ikut serta dalam sektor itu. Encik Nasihat menyatakan bahawa taraf kehidupan penduduk di kawasan itu telah meningkat secara besar-besaran pada tahun-tahun kebelakangan ini. Jumlah pendapatan mereka telah meingkat beberapa kali ganda berbanding lebih 10 tahun yang lalu.

Menyentuh tentang mula-mula bekerja dalam sektor pelancongan, Encik Sahat bertaka, pada masa itu, saya kurang memahmi tentang sektor pelancongan. Namun saya dimaklumkan bahawa taraf kehidupan penduduk di kawasan yang lain telah ditingkatkan setelah mereka menceburkan diri dalam sektor tersebut. Saya telah mula berniaga dalam sektor pelancongan dengan sokongan kerajaan. Jumlah pendapatan saya telah meningkat secara besar-besaran. Encik Sahat berkata: "Pada masa dahulu, saya memelihara seratus hingga dua ratus ekor kambing, namun jumlah pendapatan setahun saya tidak mencapai 10 ribu yuan RMB. Setelah bekerja dalam sektor pelancongan, jumlah pendapatan saya dalam tempoh 4 hingga 5 bulan telah mencapai lebih 20 ribu yuan RMB. Setelah berniaga dalam sektor pelancongan, pandangan saya semakin meluas dan fikiran saya turut lebih terbuka."

Encik Sahat telah menaruh lebih banyak perhatian terhadap sektor pelancongan. Beliau telah membina yurt yang dihiasi dengan sulaman dan karpet Kazak yang unik dan cantik agar pelancong tertarik dan menikmati dengan tempat penginapan mereka. Beliau telah menyediakan beberapa helai baju etnik Kazak agar pelancong memakai baju tersebut untuk bergambar. Encik Sahat menyatakan bahawa kos pembinaan yurt tersebut mencapai lebih 10 ribu yuan RMB. Beliau memiliki dua buah yurt dan kos pembinaannya adalah pendapatan daripada sektor pelancongan.

Dalam tempoh 5 tahun ini, Encik Sahat telah mengumpulkan banyak pengalaman untuk bekerja dalam sektor pelancongan. Beliau telah menyediakan pelbagai acara yang menarik bagi pelancong termasuk menunggang kuda Kazak, minum susu kuda dan memakan daging kuda. acara-acara tersebut telah menunjukkan kebudayaan yang istimewa etnik Kazak. Encik Ualbat berkata: "Sebelum kami bekerja dalam sektor pelancongan, makanan penghasilan kuda termasuk susu kuda, daging kua dan lain-lain adalah makanan yang biasa. Setelah kami mula menceburkan diri dalam sektor tersebut, kami telah menjual makanan penghasilan kuda kepada pelancong dan menyewa kuda untuk dinaiki oleh mereka. Kuda merupakan sumber pendapatan kami.

CHINA

China is seen variously as an ancient civilization extending over a large area in East Asia, a nation and/or a multinational entity.
China is one of the world's oldest civilizations and is regarded as the oldest continuous civilization.^[1][2] From 1000 to 1400, it possessed one of the the most advanced society and economy in the world through successive dynasties though it subsequently missed the industrial revolution and began to decline.^[3][4] In the 19th and 20th century, imperialism, internal weakness and civil wars damaged the country and its economy and led to the overthrow of imperial rule.
In 1949, when major combat ended in the Chinese Civil War, two political entities emerged having the term "China" in their names:

• The People's Republic of China (PRC), established in 1949, commonly known as China, has control over mainland China and the largely self-governing territories of Hong Kong (since 1997) and Macau (since 1999).
• The Republic of China (ROC) established in 1912 in mainland China, now commonly known as Taiwan, has control over the islands of Taiwan, Penghu, Kinmen, and Matsu.

In the 1950s, change to economic policies in Taiwan transformed the island into a technology-oriented industrialized developed economy after a period of high growth rates and rapid industrialization. In mainland China, in the 1970s, reforms known as the Four Modernizations modernized the agriculture, industry, technology and defense, vastly raising living standards, and making the PRC one of the great powers.^[5][6][7]
Historically, China's cultural sphere has extended across East Asia as a whole, with Chinese religion, customs, and writing systems being adopted to varying degrees by neighbors such as Japan, Korea and Vietnam. Through its history, China was the source of many major inventions.^[8] It has also one of the world's oldest written language systems. The first evidence of human presence in the region was found at the Zhoukoudian cave. It is one of the earliest known specimens of Homo erectus, now commonly known as the Peking Man, estimated to have lived from 300,000 to 780,000 years ago.^[9][10][11]

Etymology

English names

The word "China"^{[nb 1]} is derived from Cin (چین), a Persian name for China popularized in Europe by Marco Polo.^[12][13] In early usage, "china" as a term for porcelain was spelled differently from the name of the country, the two words being derived from separate Persian words.^[14] Both these words are derived from the Sanskrit word Cīna (चीन),^[14] used as a name for China as early as AD 150.^[15] The origin of this word is the subject of several conflicting scholarly theories.^[16] The traditional theory, proposed in the 17th century by Martin Martini, is that the word is derived from "Qin" (秦)(778 BC – 207 BC), the westernmost of the Chinese kingdoms during the Zhou dynasty, or from the succeeding Qin dynasty (221 – 206 BC).^[17] In the Hindu scriptures Mahābhārata (5th century BC )^[18] and Laws of Manu (2nd century BC), the word Cīna is used to refer to a country of "yellow-colored" barbarians located in the Tibeto-Burman borderlands east of India.^[19]

Chinese names

The official name of China changed with each dynasty. The common name is Zhōngguó (simplified Chinese: 中国; traditional Chinese: 中國, Mandarin pronunciation: [t͡ʂʊŋ˥˥ku̯ɔ˧˥]). This translates traditionally as "Middle Kingdom," or as "central country."
The name Zhōngguó first appeared in the Classic of History (6th century BC), and was used to refer to the late Zhou Dynasty, as they believed that they were the "center of civilization,"^{[nb 2]} while peoples in the four cardinals were called Eastern Yi, Southern Man, Western Rong and Northern Di respectively. Some texts imply that "Zhōngguó" was originally meant to refer to the capital of the sovereign, to differ from the capital of his vassals.^{[nb 3]} The use of "Zhōngguó" implied a claim of political legitimacy, and "Zhōngguó" was often used by states who saw themselves as the sole legitimate successor to previous Chinese dynasties; for example, in the era of the Southern Song Dynasty, both the Jin Dynasty and the Southern Song state claimed to be "Zhōngguó."^{[nb 4]}
Zhōngguó came to official use as an abbreviation for the Republic of China (Zhonghua Minguo) after the government's establishment in 1912. Since the People's Republic of China, established in 1949, now controls the great majority of the area encompassed within the traditional concept of "China", the People's Republic is the political unit most commonly identified with the abbreviated name Zhōngguó, with the Republic of China nowadays known commonly as "Taiwan".^{[nb 5]}

History

Ancient China was one of the earliest centers of human civilization. Chinese civilization was also one of the few to invent writing,^[8] the others being Mesopotamia, the Indus Valley civilization, the Maya and other Mesoamerican civilizations, the Minoan civilization of ancient Greece, and Ancient Egypt.^[20]

Prehistory

Archaeological evidence suggests that the earliest hominids in China date from 250,000 to 2.24 million years ago.^[21][22] A cave in Zhoukoudian (near present-day Beijing) has fossils dated at somewhere between 300,000 to 780,000 years.^[9][10][11] The fossils are of Peking Man, an example of Homo erectus who used fire.

The earliest evidence of a fully modern human in China comes from Liujiang County, Guangxi, where a cranium has been found and dated at approximately 67,000 years old. Although much controversy persists over the dating of the Liujiang remains,^[23][24] a partial skeleton from Minatogawa in Okinawa, Japan has been dated to 16,600 to 18,250 years old, so modern humans probably reached China before that time.^{[citation needed]}