Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang Chengde

Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang dan kuil-kuil di sekitarnya di bandar Chengde, provinsi Hebei di bahagian utara China telah disenaraikan oleh UNESCO PBB sebagai Warisan Dunia pada tahun 1994.

Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang di bandar Chengde yang terletak sejauh lebih 200 kilometer di sebelah timur laut Beijing merupakan taman peranginan maharaja Dinasti Qing pada musim panas. Taman itu mula dibina pada tahun 1703 dan mengambil masa 90 tahun untuk siap dibina. Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang Chengde menggabungkan keistimewaan seni bina bahagian utara dan bahagian selatan China, iaitu kemegahan dari bahagian utara China dan kecantikan dari bahagian selatan China.

Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang merupakan taman diraja zaman feudal yang paling luas yang masih wujud sehingga sekarang di China. Taman itu terbahagi kepada 4 bahagian iaitu kawasan istana, kawasan tasik, kawasan padang rumput dan kawasan gunung. Kawasan istana merupakan tempat maharaja menguruskan hal ehwal pentadbiran negara, mengadakan upacara perayaan yang penting dan tempat penginapan. Terdapat banyak istana dan dewan yang mempunyai fungsi yang berbeza-beza di kawasan seluas lebih 100 ribu meter persegi itu. Di kawasan tasik, terdapat 8 buah pulau kecil dan beberapa beting yang penuh dengan pokok hijau, pemandangan di situ seolah-olah pemandangan di bahagian selatan China, sehingga kawasan itu merupakan tempat pemandangan yang paling indah di taman peranginan itu. Kawasan padang rumput terletak di sebelah utara kawasan tasik. Di kawasan yang luas itu terdapat pepohon dan padang rumput. Kawasan yang paling luas ialah kawasan gunung, merupakan 4/5 daripada seluruh keluasan taman pernaginan itu. Di kawasan itu terdapat gunung, lereng gunung terjal dan lembah gunung yang dalam. Pemandangan alamnya sungguh indah.

Di lereng gunung di sebelah timur dan utara Taman Peranginan Diraja Bushushanzhuang, terdapat 8 buah kuil agama Buddha yang terkenal antaranya Kuil Pule, Kuil Puning dan Kuil Putuozongcheng. Kuil-kuil itu dibina berdasarkan seni bina asas kuil di kawasan etnik Han China yang menggabungkan keistimewaan seni bina bangunan etnik Mongol, Tibet dan Uygur. Misalnya Kuil Putuozongcheng yang mula dibina pada tahun 1767 merupakan kuil yang terbesar antara 8 buah kuil tersebut. Kuil itu dibina berdasarkan bentuk Istana Potala di bandar Lhasa, Tibet yang terkenal dan digelar sebagai Istana Potala Kecil. Kuil itu terdiri daripada 60 buah bangunan. Bangunan-bangunan tersebut dibina dengan teratur menurut tinggi-rendahnya lereng gunung, susunannya bukan sahaja rapi tetapi juga sesuai dengan bentuk bumi di sana. Bangunan utamanya Dahongtai setinggi 43 meter, sangat megah. Kuil Anyuan dibina berdasarkan seni bina Kuil Gurza di bandar Ili, Xinjiang. Bangunan-bangunan di 8 kuil itu telah memperlihatkan perpaduan pelbagai etnik pada zaman Dinasti Qing di China yang dianjurkan dan disokong oleh maharaja-maharaja Dinasti Qing. Selain itu, pembinaan bangunan-bangunan tersebut juga telah memainkan peranan pertukaran kebudayaan dan seni bina antara pelbagai etnik pada waktu itu.

Setelah Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang Chengde siap dibina pada tahun 1708, beberapa generasi maharaja Dinasti Qing telah menginap dan menguruskan hal ehwal pentadbiran negara di sana pada musim panas setiap tahun, sebab suhu hawa di Chengde lebih rendah daripada Beijing pada musim panas. Dengan demikian, Taman Peranginan Diraja Bishushanzhuang juga terdapat banyak artifak bernilai peninggalan sejarah.